هر کودکی از 6 یا 8 ماهگی شروع به درآوردن دندان می‌کند و تا سه سالگی او صاحب 20 دندان می‌شود، دندان‌هایی که به آنها شیری می‌گویند و به تدریج جای خودشان را به دندان‌های دائمی می‌دهند. به دلیل همین ویژگی موقتی بودن این دندان‌ها برخی از والدین حساسیت چندانی روی حفظ و نگهداری آن‌ها ندارند و بعد از خرابی یا پوسیدگی اقدام به کشیدن آنها می‌کنند. اما دکتر پریسا مهراشتیاق با این عملکرد مخالف است. او می‌گوید: «بسیاری از والدین وقتی دندان شیری دچار پوسیدگی می‌شود با تفكر اینكه دندان شیری است و دندان جایگزین آن به زودی رویش می‌یابد اصرار به كشیدن دندان شیری دارند در صورتی كه باید بدانیم هر دندانی در سن مخصوص خود رویش پیدا می‌كند. مثلاً دندان‌های قدامی پایین در سن ٦ سالگی، اما دندان‌های آسیای اول و دوم شیری در سنین ١٠ و١٢ سالگی می‌افتند و دندان‌های دائمی جایگزین رویش می‌یابند.»

این دندانپزشک کودک و نوجوان درباره عوارض از دست دادن زودهنگام دندان‌های شیری توضیح می‌دهد: «در صورتی كه این دندان‌ها زودتر از سن مخصوص كشیده شوند این ناحیه تا رویش دندان دائمی در سن مخصوص بی‌دندان باقی می‌ماند و دندان‌های كناری به سمت محل بی‌دندانی حركت كرده و فضای لازم جهت رویش دندان دائمی تنگ شده و دندان دائمی به صورت نهفته باقی مانده یا در محل ناصحیح خود رویش یافته و مشكل ارتودنسی ایجاد می‌شود، زود از دست رفتن دندان شیری در زیبایی و اعتماد به نفس كودك، تكلم و جویدن غذا اثر منفی دارد، پس باید نهایت تلاش جهت نگه‌داری و درمان دندان شیری انجام شود.»