بسم الله الرحمن الرحیم

فرزند عزیزم ، سلام علیکم، امید است که همیشه در پناه حضرت احدیت موفق و شاد باشی.

چه قدر خوب است که وقتی قرآن می خوانیم، قدری در مفاهیم آیات آن فکر کنیم که اگر چنین می کردیم، وضع ما مسلمانان غیر از این بود!

متاسفانه ما از دین تنها به پوست آن قناعت کرده ایم و از مغزش غافل شده ایم: روضه بخوانیم؛ چراغ ها را خاموش کنیم؛ سینه بزنیم؛ برای روز عاشورا علامت بخریم؛ شب های تولد ائمه علیهم السلام نقل بپاشیم، روز عاشورا چلو قیمه بخوریم و مسائلی از این قبیل ظواهر و شعارها؛ اما هیچ فکر نکرده ایم که دین و ولایت، حقیقتی است فوق این ها که اگر آن بود و هیچ یک از این ها نبود، اهل نجات ایم و چنان چه همه ی این ها بود و آن نبود ؛ به عذاب دائم گرفتار خواهیم بود.
آن حقیقت چیست؟ ایمان به خدا و پیامبر و ائمه علیهم السلام و عالم بعد از مرگ.

ممکن است بگویند: ما که به این ها عقیده داریم! باید دانست که این ادعای بدون دلیل است؛ چون اعتقاد به این معانی؛ علائم و نشانه هایی دارد.

نه که هر کاو ورقی خواند معانی دانست ناله ی مرغ گرفتار نشانی دارد

در این آیه ی شریفه می فرماید: و ما یومن اکثرهم بالله الا و هم مشرکون (بیشتر کسانی که می گویند خداشناس و یکتا پرست ایم، مشرک اند.) مبادا ما جزو این گروه باشیم و روزی که از این دنیا می رویم، متوجه شویم که چیزی همراه خودمان نداریم و با دست خالی از دنیا رفته ایم و نماز و روزه و اعمال دیگرمان ،عادت بوده است!

قبلا عرض کردم که مولی محسن فیض رحمه الله علیه می گوید: و اقبل الخلق علی اعمال ظاهرها عبادات و باطنها عادات (مردم به کارهایی توجه کرده اند که ظاهر آن ها عبادت و با طن آن ها عادت است)؛ یعنی چون پدر و مادر و بستگان نماز می خوانند و روزه می گیرند و به انجام آن ها عادت کرده ایم، از ترکشان وحشت می کنیم؛ ولی امر به معروف و نهی از منکر را به آسانی کنار می گذاریم تا جایی که اگر به ما بگویند: این دو هم در ردیف نماز و روزه است، نمی پذیریم.

آری، در کتاب های دینی خوانده ایم که فروع دین هشت بخش است: نماز،روزه،خمس،زکات، حج، جهاد، امربه معروف و نهی از منکر. به آن شش تا عمل می کنیم؛ ولی در این دو موضوع- که ریشه و پایه ی دین است- ابدا به هیچ اقدامی دست نمی زنیم.

حضرت امیر المومنین سلام الله علیه می فرماید: و ما اعمال البر کلها و الجهاد فی سبیل الله عندالامر بالمعروف والنهی عن المنکر الا کنفثه فی بحر لجی (همه ی اعمال نیک و جهاد در راه خدا در مقابل امر به معروف و نهی از منکر، مانند ذره ای است در برابر اقیانوسی مواج ) .

عزیزم، راستی آیا واقعا امیر المومنین را قبول داریم یا این که فقط شب عید غدیر، چراغان می کنیم و پلو می خوریم؟ اگر آن حضرت را قبول داریم، چرا در این راه قدمی بر نمی داریم؟

ممکن است کسی تصور کند که معنای امر به معروف و نهی از منکر فقط آن است که به تارک نماز بگوییم: نماز بخوان و به فردی که مثلا دروغ می گوید، بگوییم: دروغ مگو! باید بدانیم که این، مبارزه با معلول است؛ در حالی که باید با علت مبارزه کرد؛ مثلا با فردی که کلام حق را می پذیرد، رفیق شویم و با بیان شیرین و استدلال او را معتقد کنیم. مسلما بعد از این مرحله، خودش اعمال عبادی را انجام می دهد و محرمات را ترک می کند.

دشمن، این مطلب را درک کرد و فهمید که این دو اصل مایه ی بقای دین است. لذا جلوی نماز و روزه و اعمال عبادی دیگر را نگرفت؛ ولی به شدت با این دو مبارزه کرد. کتاب خاطرات همفر را بخوانید. در آن جا می نویسد: وقتی مرا از لندن مامور ممالک اسلامی کردند، گفتند: در این ممالک این دو جمله را بین مردم رواج بده: "عیسی به دین خود؛ موسی به دین خود" و "مرا که در قبر او نمی گذارند!"

سعی کن به هر مقدار می توانی در راه امر به معروف و نهی از منکر قدم برداری؛ آن هم به طوری که عرض کردم.

خدا یار و مددکارت باد